Bojkot herbaty, czyli znów o niezależności

Herbata jest dobra na wszystko. Na stres, na zimne wieczory i pochmurne poranki, na książkę i film, na trawienie i na włosy, po schłodzeniu też na upały. Bez herbat (naparów) żyć nie mogę, więc pijam namiętnie i z pasją komponuję mieszanki.

Jeszcze rok temu moją herbacianą szafkę wypełniały kolorowe, kartonowe pudełeczka z pięknymi obrazkami owoców i innych cudów, foliowe torebeczki i milion różnych saszetek, żeby zrobić sobie mieszankę najbardziej adekwatną do humoru i pogody. Każde wyjście do sklepu kończyło się przyniesieniem kolejnych kolorowych opakowań, pełnych aromatu. I o ile w kwestii jedzenia zawsze byłam podejrzliwa, to w etykiety herbat wnikliwie się nie wczytywałam, bo przecież nie ważne, czy aromat jest naturalny, czy sztuczny, ważne, że smaczne. Głupie, nie?

Od pół roku nie kupiłam herbaty. No, poza yerba mate i zieloną.

Już w zeszłe lato powoli zaczynałam zbierać różne smakołyki: kwiat lipy, nagietki, pokrzywę, płatki róży, jagody, porzeczki. Wszystko na herbatkowy susz. Spodobało mi się, smakowało bardzo, jednak nie wiązałam z tym jakiejkolwiek ideologii. Do czasu. Wszystko się zmieniło, kiedy poznałam Iwan Czaj i Czigirskij Czaj – czyli wierzbówkę kiprzycę i bergenię. Już sama burzliwa historia Iwan Czaju zmusza do myślenia, jednak nie będę tutaj jej przytaczać, bo mnóstwo już o tym powiedziano. 

Herbaty te robi się bardzo prosto: świeże ziele tych roślin ugniata się ciasno w słoiku, zostawia do fermentacji w ciepłym miejscu, a później suszy – sami widzicie, żadna filozofia. Sama metoda stwarza mnóstwo możliwości. Moim osobistym odkryciem są fermentowane liście malin (pachnące morelami) i jeżyn. W ten sam sposób wiosną robiliśmy herbatę z kwiatów lilaka. Jedyny wysiłek to zebrać, upchnąć do słoja i pilnować, żeby nie zapleśniało. Każdy może to zrobić. 

A jednak mało kto to robi, bo większość woli kupić sobie ze sklepu. I wpędza mnie to w stan trwogi permanentnej, bo przecież te herbatki przekładają się na wszystko! Bo oprócz herbat, nie kupuję też kosmetyków, staram się nie kupować owoców i warzyw i cały czas kombinuję i wyszukuję rzeczy, które mogę zrobić sama. Po pierwsze, z oszczędności, a po drugie, dla zdrowia. I kiedy mówię ludziom o tym, co robię, spotykam się z pewnym zainteresowaniem, ale NIKT nie wpadnie na to, żeby spróbować samemu. Strasznie mnie to dotyka i mam wrażenie, że żyję na jakiejś innej planecie niż reszta świata, zwłaszcza, gdy na popularnych blogach czytam artykuły typu „tanie zamienniki drogich leków”. KIEDY PRZECIEŻ NAJTAŃSZE I NAJZDROWSZE ZAMIENNIKI MAMY W PRZYRODZIE! 

Dziwi mnie niepomiernie ten stan rzeczy, dziwi mnie, że zielarstwo stało się wiedzą niemalże magiczną, kiedy przecież gwarantuje ono niezależność od wyzyskującego konsumentów przemysłu farmaceutyczno-kosmtyczno-spożywczgo. Bo to żadna tajemnica, że wszystkie one działają w szkodzie ludzkości. Jemy syf i żyjemy syfiaście, co odbija się na naszym zdrowiu i wyglądzie. Tu wkraczają kosmetyki-cud i leki, leczące z każdej bolączki, które doprowadzają nasze organizmy do jeszcze gorszego stanu. Moja prababcia jedyne lekarstwo, jakie brała, to „tabletka z krzyżykiem” codziennie o północy i Amol do zadań specjalnych. Dożyła 99 lat, z czego połowę życia z wielkim guzem koło żołądka, którego nie pozwoliła wyciąć, przekonana, że ze szpitala już by nie wyszła. I najważniejsze, cały czas była sprawna – miała swój ogródek i kurki, wyznaczony rytm dnia i zawsze była uśmiechnięta. Moja babcia, mimo, że trzyma się dobrze, dzień zaczyna od garści tabletek, przepisanych przez mądrych lekarzy. Na cholesterol i na serce – skutki uboczne są przerażające. Usilnie staram się więc „znaturzyć” moją mamę, zanim i ją dotkną problemy zdrowotne. Mama na szczęście się nie daje i sumiennie odmawia brania leków na cholesterol (o nich warto poczytać TUTAJ – ja byłam w głębokim szoku). 

Przeraża mnie taki stan rzeczy. Przeraża mnie, że ludzie, zwłaszcza ci młodzi, moje pokolenie, jest w pełni uzależnione od sklepów, od produktów w kolorowych paczuszkach, że nikt nawet nie zastanawia się ani nad swoim zdrowiem, ani samopoczuciem, ani portfelem. Że nikomu do głowy nie przyjdzie szukanie alternatyw – a przecież każdemu teraz coś dolega. Nikt nie zastanawia się nad tym wielkim oszustwem, nad tą ohydną mistyfikacją i wszyscy grzecznie drepczą do sklepu po wypchane cukrem i białkiem sojowym wędliny, po pryskane warzywa, po gotowe herbaty, po kremy, maści i tabletki.

Ludzkość bezmyślnie wegetuje w pogoni za urojonymi celami, w ciągłym stresie, pędzie, niezadowoleniu i frustracji, kompletnie nieświadoma DLACZEGO tak jest, DLACZEGO jesteśmy chorzy i nieszczęśliwi. Ci, którzy postanowili oczy otworzyć, często przerażeni ogromem sprzecznych informacji, pozostają w stagnacji, bo nie wiedzą, jak się wyrwać z matni cywilizacji, nie wiedzą, że można inaczej. Bo w tym świecie inaczej oznacza gorzej i niebezpiecznie. I będę o tym mówić w kółko i będę do porzygu truć na ten temat – bo można żyć bez ubezpieczenia społecznego, bez pracy na umowę, bez składek emerytalnych, bez płacenia podatków, bez plastikowego jedzenia, chemicznych kosmetyków i trujących leków.

Dla mnie pierwszym krokiem, który zapoczątkował prawdziwą lawinę, były te herbatki, te zakichane, banalne herbatki. Bo uświadomiłam sobie, że MOŻNA WSZYSTKO. Można, nie dość, że tanio, to w dodatku zdrowo. Bo każdy herbatkowy surowiec ma inne zastosowanie – i dla zdrowia i dla urody. Bo herbaty sprowadziły mnie do robienia własnych mydeł, maści, „suplementów diety”, zdrowych posiłków, specyfików na przeziębienia i wątrobę. Własnych win, octów i nalewek. Całego świata wspaniałości pod sztandarem słowa „własne” – czyli zdrowe, tanie i domowe. 

Nie dajcie się oszukiwać światu, nie dajcie sobie wmawiać, że nie da się inaczej niż nas nauczono, bo WSZYSTKO SIĘ DA. Trzeba tylko otworzyć oczy, zadeklarować chęć zdobywania wiedzy i doświadczenia, chęć wyjścia z domu i działania. 

A jeśli już działacie, nie zapominajcie o bardzo ważnej rzeczy – przekazujcie swoją wiedzę i umiejętności dalej, nawet, jeśli będziecie krytykowani. Tylko troska o innych, o stan rzeczy, tylko potrzeba rozpowszechniania prawdy może spowodować, że coś drgnie i się zmieni, że świat będzie lepszym miejscem.