Grzybobranie

Zawsze uwielbiałam lasy liściaste, natomiast te iglaste jakoś nie zachwycały mnie swoją urodą.

Być może dlatego, że otacza mnie typowy bór sosnowy, gdzie rzadko trafić można na naprawdę duże i stare okazy dębów czy buków. Ot, sosny, czasem świerki i brzozy dużo paproci, mchów, traw i właściwie tyle. No, są jeszcze jagody i borówki. I wrzosy. Czyli w sumie całkiem sporo dobroci, ale widok ten jest dla mnie tak znajomy i oczywisty, że tęskno mi zawsze do drzew liściastych, a sosny mijam bez większego zastanowienia i przyglądania się (no, chyba, że zbieram żywice lub żuję igiełki).

Najbardziej bór sosnowy przytłacza mnie latem – jak wszystko. Wypłowiały, suchy, trzeszczący pod nogami, pozornie martwy. Nic ciekawego, prawda? 

Ale teraz, w ostatnich ciepłych i słonecznych dniach, mój las przeszedł prawdziwą metamorfozę. Zrobił się świeży i wilgotny. Liście borówki brusznicy lśnią w słońcu, tak samo jak misterne pajęczyny krzyżaków. Soczyście zielony mech, nasiąknięty jak gąbka kusząco ugina się pod stopami – zawsze na jego widok mam ochotę zdjąć buty i biegać po nim boso. Wrzosy zachwycają kolorem, a porosty, rosnące nieopodal tworzą miniaturowe krainy nie z tego świata. 

W tym wszystkim królują grzyby. Grzyby niezliczonych form, barw i wielkości, sprawiające wrażenie przybyszów z kosmosu. Piękne, pachnące i fascynujące. Podczas gdy moi bliscy wypatrują w ściółce podgrzybków, ja z aparatem poszukuję osobliwości. Wczorajsze grzybobranie w nie obfitowało, zapraszam więc do świata grzybowych cudów.