Wyznanie grzechów zjadacza zwierząt

***

Pan Cejrowski popełnił swego czasu odcinek o kurach. Najpierw było fajnie: jak kury się wypasa, jak kury latają, jak mieszkają, jak się niosą i jaka jest hierarchia. Super stworzonka. Później było obcinanie lotek, żeby drób nie uciekał, a później, ta sama kura z uciętymi lotkami została zdekapitowana. Nie na wizji, oczywiście. Ale za to na wizji podziwiać można było zarówno kurę bez głowy, jak i głowę bez kury. Później poszło z górki: wyrywanie pierza, opalanie na spirytusie, rozłożenie na czynniki pierwsze i pokaz „jak działa kura”. Tylko, że na kurze już nie działającej. Były więc i niedojrzałe jajka bez skorupek i kamyczki z żołądka kurzego. Następnie: sielanka! Grill i konsumpcja niedawno jeszcze żywego ptaka. 

***

Idę sobie z Mężczyzną przez nasze miejskie targowisko. Rozglądam się czujnie w poszukiwaniu panów z karpiami, bo jutro Wigilia i karp być musi. Jest! Pan z łódką i karpiami. Pośmialiśmy się chwilę z panem, że to chyba powinno być na odwrót: wędkarz w łódce a karpie na zewnątrz. W międzyczasie podeszło kilku klientów – kilka karpi z wody wyłowiono, wpakowano do foliówki, zważono i poszły w diabły ze swoimi nowymi „właścicielami”. Zerknęłam jeszcze raz do łódki: woda mętna i brudna. Część ryb unosi się do góry brzuchem, cała reszta wystawia smętnie pyszczki. Oczy mi się zaszkliły.

 - Kiciuś, w tym roku nie będziemy jeść karpia. 

***

Rozmowa z sąsiadką:

 - Wiesz, jak ja się ostatnio oburzyłam?! I ja i Julka (córka, lat ok. 12)! Oglądamy sobie telewizję, a tam taka reklama: pan hoduje sobie świnki. I sam je karmi i dba o nie i opowiada, jak to się o nie troszczy. A później oddaje je do zakładów Pewnego Producenta Wędlin i oni robią z nich szynki i kiełbaski. I ten pan później te szynki je i karmi nimi swoje dzieci i jest dumny, bo je swoje własne, sprawdzone mięsko. Przecież to jest oburzające! Przecież to widzą dzieci! Tak być nie powinno. Aż odechciało mi się jeść mięso. I Julce też. 

***

Rozgryzam ten temat od jakiegoś czasu. Temat rozgryźć się nie chce, ale za to skutecznie gryzie moje sumienie. Wiecie, lubię sobie czasem zjeść gulasz z kurzych żołądków. Ile żołądków wchodzi na pół kilograma? Ile kur pozbawiono życia, żebym sobie ten gulasz ugotowała? Coś mi tu bardzo nie pasuje, ale zacznijmy od początku. 

Lubię mięso. Jestem mięsożercą, jak i cała moja rodzina i nie jestem w stanie z niego zrezygnować. Nie widzę również powodu: dieta bezmięsna po prostu mnie męczy, a przecież jedzenie, poza paliwem, powinno być też przyjemnością. Nie podoba mi się cały proceder jedzenia mięsa. 

Każdy chyba ma świadomość (nawet i mglistą), że zwierzaki na ubój trzyma się w obozach koncentracyjnych. Bez trawy, bez słonka, bez przestrzeni. Utuczyć i zabić, koniec historii. Stres, przerażenie, kasa, kasa, kasa. Wszystko po to, aby mieć frankfurterki na śniadanie, schabowego na obiad, kanapkę z szynką na kolację. Czy w ogóle istnieje potrzeba jedzenia tak dużej ilości mięsa? Na każdy posiłek? Wydaje mi się, że nie. Zwłaszcza latem, kiedy mnogo jest warzyw i owoców. Jest to idealny moment, żeby mięso ograniczyć. 

No dobra, ale ograniczanie to wciąż nie rezygnacja. Wciąż przyczyniam się do podtrzymywania całej machiny mielenia kur z kośćmi i pierzem. I co z tym zrobić? 

Ano, warto wrócić do korzeni. 

Nawiążę znów do Cejrowskiego. Ostatnio rzucił mi się w oczy taki odcinek: dzicz, szałas, chyba Afryka. Panowie idą polować, panie gotują. W chacie kobieta miesza sobie w garnuszku, a obok gromadka dzieci z fascynacją przygląda się jakiejś mikrej antylopce, czy innemu zwierzactwu. Zwierze jest martwe, oskórowane, z głową. Wisi sobie za szyję na palu i czeka na ugotowanie. Dzieci chwytają za łapki i zaglądają w każde miejsce. Bez lęku, bez obaw, bez obrzydzenia. Bo tak zostali wychowani i tak jest od pokoleń! 

Nie trzeba jednak szukać daleko, na naszym własnym podwórku też można to znaleźć. Ilu z was ma rodzinę na wsi? Takiej prawdziwej wsi, wiecie: gospodarstwo, stadko drobiu, świnki w chlewie, jakaś krówka. Babcia kurze obcina łeb i hop do rosołu. Czym to się różni od kupowania mięsa? Ano, podejściem. Zauważcie, że na wsi zwierzęta się SZANUJE. W końcu one nas żywią i ubierają. Jest mięso, mleko, jaja, skóry. O to trzeba dbać, bo z tego jest korzyść. Dlatego krówka pastwi się nad pastwiskiem, dlatego kury ganiają po obejściu, wydziobując robaczki, dlatego świnie dostają dobrą, smaczną paszę. Nie ma pośpiechu, nie ma pasienia na siłę, nie ma trzymania w klatce i zamęczania za życia. 

A z drugiej strony, nikogo to nie boli. Nie szkoda tej kury i świni, bo trzymane są właśnie po to, żeby je zjeść. Nie ma problemu z zabiciem, wypatroszeniem i rozebraniem na części pierwsze – po to przecież jest. Jest za to wspomniany szacunek, normalność, naturalność. Jest ścisła relacja pomiędzy człowiekiem i zwierzęciem. Zwierze ma dobre życie – człowiek ma dobre mięso. Nie ma w tym dla mnie nic niewłaściwego, naturalna kolej rzeczy. 

Wydaje mi się, że każdy zjadacz mięsa powinien chociaż raz uczestniczyć w uboju. Chociaż zobaczyć. Zobaczyć, jak wygląda obcięcie głowy, zlanie krwi, wypatroszenie, zdjęcie skóry, podzielenie na części. ZOBACZYĆ, że szyneczka i kiełbaska nie biorą się ze sklepu, że jest to pewien powszechny proceder, wykonywany przez ludzi i dla ludzi. Kto nie widział i widzieć nie chce, jest hipokrytą. Jak moja sąsiadka: zajada się mięsem, ale odmawia patrzenia na to, jak to faktycznie wygląda. Więcej, uważa, że tak samo należy wychować dzieci, w nieświadomości. Bo to okrutne, bo to brutalne i niesmaczne. Być może, ale jest to PRAWDZIWE i każdy powinien mieć tego świadomość, zanim lekką ręką wyrzuci do śmieci coś, czego kupił za dużo i się niechcący zepsuło. 

Gdyby każdy zjadacz mięsa chociaż raz na własne oczy zobaczył, z czym się wiąże jego schabowy, prawdopodobnie zastanowiłby się trzy razy, czy na pewno potrzebuje go co tydzień na niedzielny obiad. Gdyby sam złowił i oprawił rybę – nie jakąś mikrą płoć, ale na przykład wielkiego karpia, być może wcale tak chętnie nie kupowałby kilograma filetów na rodzinny obiad. 

I to mi się właśnie marzy: wiedza i pełna świadomość. Świadomość jest motorem do zmian. Obrzydlistwo utrzymywania obozów koncentracyjnych dla zwierząt utwierdziło mnie w przekonaniu, że ja wcale nie chcę w tym uczestniczyć. Dla mnie celem będzie jedzenie tego, co sama zdobędę i sama przygotuję. Nie wysługiwanie się specjalistami i kupno czyściutkich, estetycznych kawałków w sklepie, ale właśnie ubabranie się we krwi, pozbawienie życia osobiście zwierzęcia, które spędziło normalne, szczęśliwe życie: na łące, na trawie, na świeżym powietrzu i bez stresu – z należytym szacunkiem. 

Jedynym problemem jest to, że tkwi jeszcze we mnie mieszczuch. Mimo posiadania rodziny na takiej wiejskiej wsi, nigdy nie widziałam, jak zwierzę się zabija i oprawia. Napawa mnie to lekkim niepokojem, obrzydzeniem wręcz, ale wiem, że będę starała się przez to przebrnąć. Uczynić ten krok, żeby być w pełni świadomym zjadaczem mięsa. Takim, który je to, co sam zdobędzie w ilości takiej, która jest potrzebna, a nie stanowi zbytku i bogactwa. 

A jak to zrobić? Prosto: mieć własne kury, zainteresować się myślistwem i wędkarstwem. Prosta rzecz, a niezwykle edukacyjna. Przy tym również duży krok do niezależności i jeszcze większy ukłon w stronę tradycji i naszych korzeni. 

Tak, będę jeść mięso. Tak, uważam, że jedzenie mięsa, a także wytwarzanie przedmiotów ze skóry jest w pełni ludzkie i normalne. I da się to zrobić w zgodzie z naturą, bez sztucznego podtrzymywania sztucznego systemu. Przecież czasem wystarczy zjeść jajko. 

A jak Wy odnosicie się do tego tematu? Dla mnie jest to zagadnienie dość istotne, dlatego jestem bardzo ciekawa innych opinii.

EDIT: jeszcze w ramach ciekawostki. Mam znajomego, którego ojciec zajmuje się hodowlą bydła. Wypasa je na łąkach, krowy jedzą WYŁĄCZNIE trawę, nie dostają żadnych pasz i nie są "tuczone". Fakt, produkcja takiej krowy trwa dłużej, bo dwa lata (zamiast roku w intensywnej produkcji), ale ma on taką rotację, że co roku jest pewien przyrost i co roku krowy idą na mięsko. Produkcja takiego mięsa jest o wiele tańsza niż w hodowli intensywnej. Kilogram mięsa sprzedają za 11 zł, zupełnie tak, jak przy hodowli konwencjonalnej. Opłaca się, bardzo. W czym szkopuł? Całe mięso sprzedają do Włoch, ponieważ w Polsce się nie opłaca. My z kolei kupujemy wołowinę z Hiszpanii, gdzie pastwisk nie ma i krowy są hodowane "klatkowo". Gospodarstwo znajomego nie ma żadnych certyfikatów i wg prawa ekologiczne nie jest, stąd standardowe ceny, jednak w żaden sposób ich to nie zuboża. Jak widać, da się. Tylko szkoda, że to, co najlepsze, sprzedajemy innym, a sami jemy badziewie - ale to już opowieść na inną historię. Dążę do czegoś innego: rozejrzyjcie się w swojej okolicy. Wciąż można kupić od gospodarzy taką dobrze traktowaną kurkę czy świnkę. Przy dobrych wiatrach znajdzie się i gęś i królik i kaczka. Warto, bo Wy będziecie mieć pełnowartościowe jedzenie i czyste sumienie, a pan gospodarz w pełni zasłużony zarobek.