Nowalijki w magicznym lesie

WIOSNA! Wiosna pełną parą, w końcu obudziłam się z zimowego snu!

                Przepraszam Was bardzo za moją małą aktywność na blogu, to wiąże się z życiowymi porządkami. Wiosna (i jesień) to dla mnie od zawsze czas większej aktywności, dużych zmian i wymiatania pajęczyn z zakamarków mojej głowy. Dorobiłam się w końcu swojej działki, więc wpadłam w szał kopania, siania i planowania. Z działką wiąże się powstanie pewnego projektu o roboczej nazwie „życie”, o którym z pewnością wkrótce usłyszycie. Póki co, zostawię to otulone tajemnicą. 

Wiosna, poza porządkami, stanowi moment wyjścia z domowego zacisza. Więc razem z samcem, mozolnie gramolimy się na słońce, bladzi, zasiedziali po zimie, łaknąc słońca i świeżego powietrza. Odwiedzamy ulubione miejsca, ale też odkrywamy mnóstwo nowych, a ja wciąż i wciąż przekonuję się, że warto zejść z utartego szlaku, bo nigdy nie wiadomo, co kryje się za najbliższym pagórkiem. Utwierdzam się w przekonaniu, że wcale nie trzeba podróżować w odległe krainy, do innego klimatu, aby odkryć piękno świata. Najważniejsze jest podejście, otwarte oczy, wrażliwe zmysły i doborowe towarzystwo. 

Najwspanialszymi miejscami na odpoczynek i regenerację bateryjek są te nad wodą. Rzeczki, jeziorka, stawy, szum wody, plusk ryb – to jest coś, co mnie uspokaja i pozytywnie nastraja. Dlatego też wyszukujemy namiętnie miejsc, gdzie wody pod dostatkiem, gdzie latem będzie można rozłożyć namiot, gdzie ptaki śpiewają w najlepsze i gdzie można łowić ryby. 

Odkryliśmy kolejne takie miejsce, zaledwie 20 km od domu. Miejsce, gdzie w środku lasu lśni sobie nieduże jezioro, z którego wypływa potoczek. Woda ciurka sobie całkiem żwawo przez leśny wąwóz, szumi między kaskadami z kamieni i prowadzi do jednego z bardziej magicznych miejsc, jakie widziałam. Podążając tropem wody, dotarliśmy do kamiennych ruin. Może był to młyn, może coś innego. Lubię takie miejsca: zapomniane przez ludzi, opanowane przez dziką przyrodę, która bez litości zajmuje każde dostępne miejsce. Pozostałości murów rozpychane są przez korzenie drzew, pojedyncze kamienie pokryła puszysta warstwa mchu, w każdy kąt wcisnął się dziki agrest, znalazła się nawet polanka z przebiśniegami. Mech, zieloniutki, soczysty mech porasta wszystko: powalone drzewa, cegły, każde dostępne miejsce. W tle góruje majestatyczny, olbrzymi świerk. Ach, naprawdę ciężko słowami opisać takie miejsca! 

AGRESTY!

Zastanawialiśmy się, czy w jeziorku będą ryby. Były - prawdopodobnie liny. Skubią sobie delikatnie, spławik tańczy na wodzie, bardzo subtelnie, czasem aż ciężko to wyłapać. Zdecydowanych brań brak, za to wokół spławika mnóstwo bąbelków - żerują sobie tłuścioszki w mule. Bogatsi o te informacje, zgłębiamy tajniki łapania linów.

Są też inne wspaniałe wieści. Marzec to czas, kiedy z ziemi wyłażą pierwsze rośliny. To idealny moment dla początkujących zielarzy: roślinki wychylają się nieśmiało, pojedynczo, bardzo łatwo rozpoznać poszczególne gatunki, których jeszcze jest niewiele. Każdemu, kto chce rozpocząć przygodę z ziołami, polecam zrobić to teraz. W maju już można się pogubić w mnogości wszędobylskiej roślinności. Teraz sprawa jest prosta: chyba każdy rozpozna liście poziomek, wyglądające nieśmiało ze ściółki. Bardzo łatwo zlokalizować śledziennicę, o bardzo charakterystycznym pokroju i żółtych kwiatuszkach. To idealny moment na pierwszą jadalną zieleninkę. 

I mnie udało się nazbierać wczoraj zielonych listków, w sam raz na prostą sałatkę do kiełbasek z ogniska. Jedni kupują mieszanki sałat w sklepie, ja zbieram je sobie sama. Fakt, jest to czasochłonne, jak polazłam w gąszcz, tak przepadłam na godzinę. Ale to nic, to wzmaga apetyt. I nic nie smakuje tak dobrze, jak własnoręcznie pozyskane jedzenie. 

Zaczynając od lewego górnego rogu:

Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria) – bardzo powszechny chwast, wciska się dosłownie wszędzie. Jest to roślina z rodziny selerowatych, nie dziwi więc delikatny selerowo-pietruszkowy posmak. Młode, delikatne listki są wyśmienite na surowo. W pełni sezonu, kiedy są starsze, wrzucam je na chwilę na patelnię, z masłem – wychodzi szpinakopodobna papka. Co prawda, ze wszystkich roślin selerowatych, podagrycznik jest do rozpoznania najłatwiejszy i nie powinno być żadnych pomyłek, jednak uczulam – ta rodzina zawiera zarówno gatunki jadalne jak i silnie trujące, więc nie należy ich spożywać, jeśli nie ma się absolutnej pewności. Jednak jestem pewna, że każdy będzie w stanie tę roślinę rozpoznać. 

Rzeżucha gorzka (Cardamine amara) – pyszności! Roślinka upodobała sobie stanowiska podmokłe – rośnie na bagnistych brzegach cieków wodnych, często trzyma stopy w wodzie. Smakuje jak rzeżucha, jest PYSZNA! Delikatna, najpierw słodkawa, później ujawnia swoją pikantną naturę. Rewelacja do pomidorów, pomylić jej nie można z niczym innym, najłatwiej rozpoznać po smaku. Trzeba pamiętać, aby listki myć, bo to przysmak ślimaków. Istnieje opcja, że to rukiew wodna (Nasturtium officinale), również jadalna, podobna do rzeżuchy. Sprawa oficjalnie wyjaśni się przy kwitnieniu.

Czosnaczek pospolity (Alliaria petiolata) – niepozorna roślinka. W pełni sezonu łatwiejsza do rozpoznania ze względu na kwiaty. Ale też w czasie kwitnienia robi się mniej smaczna, gorzkawa. Czosnaczek rozpoznaje się na czuja. Mimo, że jest to roślina z rodziny kapustowatych, mnie bardziej przypomina jasnoty. Listki mogą być trudne do zlokalizowania w gąszczu całej zielonej drobnicy, dlatego trzeba zdać się na węch. To znaczy, trzeba zerwać listek, rozetrzeć w palcach i powąchać – pachnie czosnkiem, jak sama nazwa wskazuje. Smakuje też czosnkiem. Wspaniały dodatek do wiosennych surówek, jednak warto pamiętać, że pod wpływem temperatury traci aromat, więc do gotowania się nie nadaje. To bardzo powszechny w lasach gość. 

Czosnek szczypiorek (Allium schoenoprasum)  – to nic innego, jak dzika, leśna forma znanego wszystkim, uprawnego szczypioru. Bardzo łatwy do znalezienia – listki to cienkie, ciemnozielone rurki, nie sposób pomylić z trawą. Poza tym – pachnie szczypiorkiem. Jestem człowiekiem, który od dzieciństwa ma straszną awersję do wszystkich warzyw cebulowych (oprócz czosnku), ale ten szczypiorek jem nawet ja. Rośnie w lesie, znaleźć łatwo :)

Cztery roślinki, trochę soli, przydałoby się ciut oliwy, ale tego w terenie brak – i jest surówka. Pierwsze nowalijki, o wiele lepsze niż kupne, bo nie pędzone. Pełne witamin, soczyste, zieloniutkie – to właśnie to, czego tak bardzo człowiekowi brakuje po zimie, to sposób, żeby mieć warzywa szybciej niż inni. Pamiętajcie: wczesna wiosna to najlepszy moment na zbiór jadalnych roślin liściastych. Z czasem (i z wiekiem) listki przestaną być delikatne. Zrobią się sztywniejsze, bardziej włókniste, często gorzkawe. Owszem, wciąż jadalne, ale wtedy wymagać będą obróbki termicznej. 

Bogatsi o tę wiedzę – WIO DO LASU, SZUKAĆ JEDZENIA!