Z łąki na talerz

Pogoda nie sprzyja dziś niczemu, poza siedzeniem pod kocem. Rozpieszczona kilkoma słonecznymi promieniami, wyglądam rychłego nadejścia prawdziwej wiosny, prawie-już-lata, a tu nagle takie rozczarowanie: buro, ponuro, zimno.
Za deszczową pogodę na pewno wdzięczny będzie maleńki groszek, zieleniący się dumnie w pustym jeszcze ogródku, siewki marchwi i pietruszki, mięta pieprzowa, leniwie wyciągająca pierwsze listki do słońca. Ze względu na tę wesołą, zieloną gromadkę, staram się nie marudzić za bardzo na te deszcze i pochmurności i nie gniewać się, że wniwecz obrócił się mój plan polowania na mniszki. Przecież jeszcze zdążę.

Skoro pogoda zagoniła mnie do domu, grzecznie się z tym pogodzę i wykorzystam czas inaczej. Sącząc yerba mate z lawendą, w końcu znalazłam czas, żeby zajrzeć do nabytej jakiś czas temu książki, która urzekła mnie swoją formą i treścią. Przyswajam nowinki o jadalnych roślinach i planuję, co smacznego upichcę na tegorocznym majówkowym biwaku. To taka nasza rodzinna tradycja, inauguracja sezonu letniego z wędkami, namiotami i ogniskiem. Doczekać się nie mogę, ciekawe jakie skarby znajdę tym razem.

Książką, o której chciałam dziś napisać jest Z łąki na talerz Hanny Szymanderskiej. Upolowałam ją w… Biedronce, za jakąś śmiesznie niską cenę. W innym wypadku pewnie nigdy nie trafiłaby w moje ręce. Nie jest to pozycja wybitna, ot, miła lektura o jadalnych roślinach, rosnących wokół nas. Wytrawny zielarz raczej nie znalazłby w niej nic odkrywczego. Mnie wpadła w oko ze względu na całe mnóstwo przepisów kulinarnych (naprawdę, o wiele więcej, niż zwykle znajduję w takich lekturach), ciekawe wskazówki i rady, również biwakowe . Wiedzieliście, że kilka kropli soku z korzenia chrzanu, wciśniętych do mleka, zapobiegnie jego skwaśnieniu? Albo, że sok szczawiowy wywabia plamy z krwi, rdzy, pleśni i atramentu? Ja nie wiedziałam.

Poza tym, pozycja ta urzekła mnie pięknymi rycinami roślin i to przeważyło szalę. Tak, jestem w stanie kupić książkę tylko ze względu na piękne wydanie. W ten sposób stałam się posiadaczką Alicji w Krainie Czarów i Tajemniczego ogrodu, kupiłam je głównie dlatego, że są one dosłownie wypchane ślicznymi ilustracjami, wykonanymi za pomocą kredek. Do kredek w ogóle już mam słabość, kredkami naprawdę trzeba umieć. 

Jak dla mnie, „Z łąki na talerz” jest pięknie wydaną i całkiem wartościową lekturą, w sam raz na deszcz za oknem. Nieskomplikowane przepisy kulinarne rozbudzają wyobraźnię i sprawiają, że nie mogę doczekać się zbierackiej pogody, narwać zieleniny i spróbować wiosennej zupy z chwastów. Koniecznie ugotowanej w kociołku na ognisku. Koniecznie pod gołym niebem.